മനസ്സിലെന്നുമൊരു മന്ദമാരുതന്‍ മാത്രമായിരുന്നു..

നീ എത്തുവോളം ആടിക്കളിച്ചില്ല, അതാരെയും മാടിവിളിച്ചില്ല

ഗാഡമായ നിദ്രയിലായിരുന്നു എന്‍റെ മനസ്സ്.... നീ വരുവോളം..

കാര്‍മേഘങ്ങളില്ല,കൊടുംങ്കാറ്റുമില്ല...നീ വരുവോളം

ശാന്തമായ മലര്‍ വാടി മാത്രമായിരുന്നു എന്‍റെ മനസ്സ്..

പെടുന്നെനെ നീ എന്നിലേക്കു വന്നു..ഒരു മഴത്തുള്ളിയായി

അപ്പോഴും എന്‍റെ മനസ്സ് ഗാഡനിദ്രയിലായിരുന്നു

മെല്ലെ മെല്ലെ നീ എന്നെ തൊട്ടു...

അതറിഞ്ഞില്ല എന്നു ഞാന്‍ സ്വയം പറഞ്ഞു

ഒരു മഴചാറ്റലായി നീ എന്നില്‍ വന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു

അതിലെന്‍റെ മനസ്സിന്‍റെ മലര്‍ വാടികള്‍ പൂക്കുന്നതും ഞാനറിഞ്ഞു

അതിന്‍റെ സുഗന്ധം അറിയാതെ പോകുവാനെനികാവുമായിരുന്നില്ല...കാരണം

ആ ഗാഡനിദ്രയില്‍ നിന്നുഞാനെന്നേയുണര്‍ന്നിരുന്നു

ഞാന്‍ നിന്നിലൊരു പൂക്കാലം തീര്‍ത്തിരുന്നു..

ഒന്നും നീയറിയാതെ പോയിരുന്നു...

ആ മഴയില്‍ തളിര്‍ത്ത മലര്‍ വാടി നീ കണ്ടിരുന്നില്ല..

ഒടുവില്‍ ആര്‍ത്തട്ടഹസിച്ചു പെയ്ത മഴയില്‍

എന്‍റെ ഇതളുകള്‍ കൊഴിയുന്നതും നീ കണ്ടതേയില്ല..

അപ്പോഴും നിന്നിലെ അട്ടഹാസം നിലച്ചിരുന്നില്ല....

നീ നിന്നിലെ സ്വപ്നലോകത്തു മാത്രം പെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു...

ഒരോ ഇതളുകള്‍ കൊഴിഞ്ഞു വീഴുബോഴും..

ഞാനെന്ന മലര്‍ വാടി നിനക്കായ് കാത്തിരുന്നു

ഒരു നനുത്തമഴയായി നീ എന്നില്‍ പെയ്തിരുന്നെങ്കില്‍...,

ഒരിക്കല്‍ കൂടി ഇവിടെ പൂക്കള്‍ വിടര്‍ന്നിരുന്നെങ്കില്‍..

നീ വരുന്നതും കാത്തിരിക്കുന്നു ഞാന്‍...

ഒരിക്കല്‍ കൂടി സൊരഭ്യം പരത്താന്‍

പൂബാറ്റകള്‍ പാറിപറന്ന ഈ മലര്‍ വാടിയില്‍

ഇന്നു സുഗന്ധമില്ല...ഇളം തെന്നലില്ല

വാടികൊഴിഞ്ഞ പൂക്കള്‍ക്ക് മരണമന്ത്രം മാത്രം

വരണ്ടനിലങ്ങളിലെ ആ ആത്മാക്കള്‍, നിന്നോടൊരിക്കല്‍ ചോദിക്കും

"ആത്മമിത്രമേ, നിനക്കുമില്ലേ ഒരു മനസ്സ്..

ഞാന്‍ നിന്നെ കണ്ടതും നീയെന്നെ കാണാതെ പോയതുമെന്താണ്"

ഞെട്ടിയുണര്‍ന്ന് ചുറ്റും നോക്കിയ ഞാന്‍ -

കണ്ടതു ഇരുട്ടു മാത്രം, കേട്ടതു ഇരുട്ടിന്‍റെ താളവും

ഞാന്‍ കനവിലൂടെ യാത്ര ചെയ്യുകയായിരുന്നോ..

എന്നെ തഴുകിയുണര്‍ത്തിയതു ഒരു കനവുമാത്രമായിരുന്നുവോ..

വീണ്ടും ഞാന്‍ കണ്ണടച്ചു..പരാതികളില്ലാതെ..പരിഭവങ്ങളില്ലാതെ

ആ കനവിലൂടെ ഒരിക്കല്‍ കൂടി യാത്ര ചെയ്യുവാന്‍....